Bid en werk. Het devies van de Benedictijner monniken, een levenshouding met inhoud en eenvoud. Mijn leven lijkt de laatste tijd meer op: heb plezier en geniet. Fietsen, buiten zijn, ontmoetingen met vrienden en vooral niks moeilijks doen. Echt niets doen doet natuurlijk niemand. Het is alleen het belang dat je er aan hecht of het oordeel dat je er over velt. Huishouden, tuinonderhoud, financiële zaken afhandelen, spullen uitzoeken en rond brengen het kan je dag vullen, een goed gevoel geven dat dat ook weer gedaan is en het is dan wel geen rechtstreekse bijdrage aan de wereldvrede of iets dergelijks, maar kan zeker een bijdrage en ondersteuning zijn in het leven van anderen. Aan een kant doet de rust me ook goed, aan de andere kant wil ik graag weer ‘echt’ aan de slag wat dat dan ook maar precies mag zijn. Maandag heb ik dus een plan voor het najaar gemaakt met het gevoel van een balans tussen bid – werk – heb lief/ontspan. De pijn in mijn maag bij het zien van het schema gaf duidelijk aan dat een dergelijke planning niet voor mij werkt op dit moment. Een vaste structuur heeft nog nooit echt gewerkt voor mij, wel voelend waar ik energie voor heb en dan daar vol voor te gaan. Ook weet ik dat ik bij de start van het seizoen altijd last heb van faalangst: heb ik wel wat te bieden, is dit waar iemand anders op zit te wachten, nodig heeft, zin in heeft. Eenmaal bezig ben ik weer als een vis in het water, helemaal in mijn element.
De angst zorgt er voor dat ik ‘humble’ blijf (nederig is zo’n onplezierig woord). Iedere fijne les is het resultaat van dat er iets in mij opzij gaat en de woorden vloeiend stromen, er beelden en gevoel in mij opkomt waar ik woorden aan geef. Als ik niet opzij ga dan is het een op routine, ervaring, gedragen les. Meestal wel fijn voor mijn cursisten, voor mij echter het gemis van de echte verbondenheid en overgave. Laat dat nu precies zijn waarom ik graag lesgeef en waar yoga overgaat: verbondenheid, het geheel voelen en daar in overgave in samen zijn en niet iets zelf willen doen, bereiken, maken. Wat dat betreft is iedere echte goede yogales een kunstwerk van kleur, compositie, samenvloeien van vorm en beweging, ieder voorbedacht, uitgevoerd plan kan technische goed zijn maar mist de magie van wat een kunstwerk zijn waarde geeft. Het is meer inkleuren van de voorgedrukte vormpjes met de aangewezen kleur. Kan natuurlijk een geweldig leuk gevoel geven, een leuk resultaat opleveren en toch iets missen.
Voor wie het nog niet door had: ik ben weer aan de wandel. Nu langs de Friese kustlijn. Lauwersoog is mijn laatste Groningse stop geweest voor onze vakantie. Ondertussen hebben we een rondje Lauwersoog gefietst en heb ik mijzelf toestemming gegeven om vanaf Moddergat verder te lopen, omdat we daar met de fiets vanuit Lauwersoog zijn geweest. Eindbestemming vandaag is Ferwerd. Deze zomer zal ik denk ik altijd blijven associëren met de geur van schapen. Ze zijn nu trouwens allemaal keurig geschoren. De wintervacht mag nu gaan aangroeien. Ook het graan is ondertussen geoogst. Toen dat gebeurde was dit Rode Kippetje niet alleen, maar samen met haar “Haan”. Zo is het ook goed om te realiseren dat een verhaal altijd maar gedeeltelijk waar is, op een gegeven moment, vanuit een gegeven perspectief. Zo gauw als ik het Rode Kippetje gevoel woorden had gegeven, zag ik in van alles en nog wat dat ik niet alleen ben en er heel veel helpende handen zijn, veel mensen die het leuk vinden om met mij samen iets te doen. Dus, het graan is geoogst en kan ik deze twee laatste weken van augustus zien als de tijd dat er gemalen wordt om straks vanaf september weer zoete broodjes te bakken die ik dan rijkelijk kan delen met een ieder die daar zin in heeft.
Het is heerlijk om te lopen en vrij uit de ruimte te hebben om te voelen waar mijn energie naar uit gaat. Wat ik graag wil gaan doen, waar er straks ruimte voor is en welke verplichtingen ik op mij neem. Realiseer me terdege dat ik een ongelofelijke luxe positie heb, waarin er zoveel vrijheid is. Tegelijkertijd is er ook altijd de onzekerheid: is er belangstelling voor wat ik te bieden heb, is er animo voor mijn plannen en zo niet kan ik er dan mee zijn zonder me afgewezen te voelen als mens. Discipline en toewijding zal ik uit mijzelf moeten halen en vanuit mijn sterke verlangen naar contact, naar verbondenheid, naar samen zijn. Er is geen baas die mij controleert en Michiel zal nooit mopperen als er een cursus minder draait. Intrinsieke motivatie vanuit ooit een diep gevoeld verlangen over waar mijn leven over gaat. Het is trouwens maar goed dat ik mijzelf geen rapportcijfer hoef te geven, door de bewustwording zie ik juist alle kleine dingen waar ik nog de mist in ga. Daar komt de vergeving en acceptatie om de hoek kijken, wetende dat hoe we ook stommelen, struikelen, er naast zitten, het in onvoorwaardelijke liefde omarmt wordt.
Lopend ontstaat er dus ruimte en heb ik een leuke ontmoeting met de Nederlandse ‘kerstman’, qua uiterlijk, maar ook heel erg hartelijk. Deed me van een afstandje al denken aan mijn Italiaanse vriend, eveneens een echte kerstman. We hebben een grappig gesprek over Nederland als vakantieland. Ook is hij nieuwsgierig naar waarom vooral vrouwen toch zo vaak alleen wandelen. Zo komen we op de reden van mijn wandelen. Hoe ik rouwen zie als een werkwoord en het dus de bedoeling is dat je iets doet. Doorvoel wat er op komt, emoties zien komen en gaan, nergens aan blijven hangen en jezelf de tijd te geven. Het is niet te voorspellen wanneer je wat gaat voelen. Met de stelling dat rouwen vanzelf gaat ben ik het niet eens, wel is het duidelijk dat je niets kunt afdwingen. Wel kun je het helpen door je te realiseren dat je er niet boven over, niet onder door maar er dwars door heen moet gaan. Hoe eerder je stopt met de omtrekkende bewegingen, hoe eerder je door een bepaald gevoel heen gaat. Gevoel, gevoelig zijn en veel emoties hebben is voor mij ook een wereld van verschil. Gevoelig zijn heeft veel te maken met empathie, met inlevingsvermogen, met begrip voor jezelf en zeker ook voor de ander. Het nodigt heel erg uit om goed in het hier en nu te zijn, te luisteren met hart en ziel en het zeker niet in te vullen voor een ander. Emoties hebben een veel verwijderende kwaliteit in zich, ze nemen je mee en dan verdwaal je, raak je behoorlijk bij jezelf vandaan en gebeuren er vanuit emotionele reacties vaak hele onplezierige dingen.
Het lopen centreert me, emoties lossen op, gevoel krijgt de ruimte en gevoeligheid mag er zijn, voor mijzelf maar ook voor iedereen waar ik in gedachten mee bezig ben. Als dat nog nodig zou moeten zijn, want uiteindelijk juist in het centreren en goed geaard zijn, zijn er ook geen verstoorde de gedachten meer.
Genieten van het moment, van de wolken, het uitzicht, de paarden, schapen en het lijnen spel van het landschap. Het is natuurlijk wel een heel geordend gebeuren zo op de dijk. Met hekken, opstapjes, borden met uitleg, het georganiseerde, uitgelijnde landbouw gebeuren, de stevige dijk met z’n beton, met het gras. De maakbaarheid van het leven in tegenstelling met de chaos van het water, het onvoorspelbare in de lucht qua wind, zon en wolken.
Nagenietend zit ik op de bus te wachten die niet komt, de rust om op een volgende bus te wachten en een andere route naar huis te nemen. Keurig in en uit te checken en dan blijkt ik met dezelfde bus door te kunnen rijden. Sluit naadloos aan op de trein en zo ben ik vanaf Ferwerd in 1,5 uur thuis. Warm bad lonkt want het koelt nu wel sneller af dan in juli.
Ben ik er nu uit hoe de verhouding qua werk, rust, ruimte, gezelligheid en gewone doe dingen gaat worden? Nee, maar heb wel al lopend de opties gevoeld en gevraagd om leiding van boven om tot een passend, kloppend, uitvoerbaar, gelukkig makend plan te komen. Vandaag was het dus Ora, morgen is het labora. Eens zien wat dat gaat brengen.
