Heerlijk geslapen in een lavendel kamer met een warme kop thee en gepofte kastanjes op bed. Ontbijt met glutine vrije crackers, een eitje, yogurt, kaas en sap geeft voldoende energie voor de komende dag.
Sjouw nog wat door Stroncone wat ik een prachtige plek vind, maar ja ik geniet van alles op het moment.
Klooster nummer 1 vandaag ligt tegen Stroncone aan.
Klein maar fijn, alhoewel ik opgebaarde dode monniken niet echt fijn vind, ook al zijn het al hele ouwe lijken, eeuwen oud zelfs.
Het eerste obstakel is een woest stromende beek: daar ga ik niet door heen lopen, zie me met alles al onderuit gaan. Tweede oversteek durf ik wel op slippers te maken en maak zelfs een selfie door fototoestel neer te zetten en nog een keer door het water te lopen. Als ik dan mijn schoenen aan heb en het pad denk te volgen, loopt het overal dood. Ga ik weer: schoenen uit, slippers aan, oversteken, schoenen weer aan. Al met al loop ik een uur te klooien rond die beek en dan maar vaart maken op het asfalt, check nog bij twee dames en sjouw door, geen 3de paadje meer in om te zien of daar een brug is.
Als ik dan de bocht omgesjouwd ben, is Aguzzo geen twee, maar weer 3 km. Ga zitten met banaan en peer en een google maps check. Dan komt er een mega wandelgroep aan die gaan opsplitsten: door naar het klooster, door de beek naar Stroncone, over de weg naar Stroncone. Ik mag mee naar het klooster en kan dus met een groep langs twee kuddes met schapen en van de mooie witte schaapshonden.
Als zij gaan lunchen laat ik aan de leider van de groep nog mijn kaarten zien: de beek/brug variant en waar ik gebeten ben door de hond. Hij gaat daar met zijn groep nog langs.
Dan stap ik op, toch angst dat ik teveel tijd verloren heb en nu veel te laat ga aankomen. Half 7 is het al zo goed als donker.
Klooster in en uit, sla de rotsspleet over en sjouw weer door.
Kom nog een groep met jagers tegen. Ga ik echt nog omhoog? Het regent daar boven? Ga ik in het bos slapen? Nee, Calvi dell’ Umbrië!! Neeeeeeeee, dat is nog 3 uur lopen. Prima, geen probleem. Zo sjouw ik omhoog, het klimmen met mijn rechterbeen is niet echt fun. Klimmen is nog steeds niet mijn favoriet. Maar boven ben ik blij dat ik het heb gehaald. Dan over de hoogte plateaus gesjouwd en dan begint de lange weg naar beneden. Zingend in de regen geniet ik en komt het helemaal goed. 20 minuten eerder bij het hotel dan de jagers gezegd hadden. Die Hard, super me, blij met mijn kracht, snelheid en uithoudingsvermogen.
Het stortregent als ik onder de luifel wacht nadat ik het nummer gebeld heb dat er voor mij hangt.
Warme douche, mama en Elisa aan de telefoon, wassen van mijn stink kleren. En dan is het tijd om te eten. De gaslek in de straat die ik al tijden rook, gooit roet in het eten. Groente uit de magnetron met kaas. Pesto met mijn crackers. Thee en mineraalwater. Zo ben ik warm en slaperig na een lange dag en klaar om te slapen.
Nog even een mail beantwoorden van Antonio, mijn Tanzania Italiaan, een van de drie!!! Ze lopen in gedachte nog met me mee. Wat een heerlijk idee!!
