Waar ben ik ooit 2/3 jaar geleden mee gestart. In 2012 met mijn verjaardag het eerste pelgrimeren boek van Caroline gekregen. Pieterpad boekjes. Shirley McLain gelezen, Paolo Coelho.
Lopend over het Pieterpad naar het zuiden, als maar verder willen lopen. De aantrekkingskracht voelen om verder en verder naar het zuiden te gaan.
De Piëta van Michelangelo, de sleutels van Petrus, het verlangen van Theresa van Avila.
En daar ging ik dan in 2013 voor de eerste etappe: de moeite om hulp te vragen, om water te vragen, te ontvangen, open te zijn voor wat er naar me toe komt. Zorg te ontvangen als mijn was voor me gedaan wordt. Maria op mijn pad, het kruis op mijn pad, levend water op mijn pad en dan in Italië weer Maria.
De twijfel over het vervolg: kan ik het wel, 20 kg aangekomen, fybromyalgie in mijn spieren, kramp op mijn borst, nauwelijks getraind, nauwelijks voorbereid. Via Francigena of Via della Pace van Franciscus. Wachten of mama het wel aan kan of gewoon gaan.
En ja, dan begin ik het weer meer in de wereld te zetten. Maak een keuze om eerder te gaan en oh wat is het heerlijk.
Vanaf het eerste moment geen pijn meer, ruimte in mijn lijf, mijn kracht voelen groeien, de moeheid eruit, de diepe verbondenheid met mezelf die weer groeit. Innerlijke blijdschap door wat ik zie, ruik, proef, voel, bedenk, ontvang. Conditie wordt steeds beter. Oordeel over mezelf wordt beter. Ben 10 cm slanker na 7 weken. Heb verbazend veel mensen ontmoet en diepe verbondenheid gevoeld. Verbazing over waarom iemand op mijn pad komt: boodschap voelend en dan verdwijnen ze weer.
Irritatie, verbazing, oordeel, angst, onrust, geslotenheid, hartelijkheid, betrokkenheid, warmte, zorg, bewondering, liefde, verlangen het is er allemaal.
Onverwachts verdriet, openen voor verdriet dat ik altijd wegstop, verlangen naar aandacht, zorgzaamheid, verlangen naar een leven vanuit verlangen. Omgaan met angst, vertrouwen vinden, overgave aan wat er is, toelaten wat ik voel. Bouwen op dankbaarheid en licht, op aanwezigheid.
Geen idee hebbend waar mijn leven nu naar toe gaat. Angst voor terug in dat wat me benauwd en pijn doet. Of heeft de tijd, de overgave, het vertrouwen en verlangen nu zo’n basis in mij gelegd, zoveel geheeld dat ik in hetzelfde leven er anders in sta. Dat als de pijn, het verdriet, me overvalt ik er anders mee omga. Als de moeite, het alleen er voor staan, me raakt ik er anders mee omga.
