Mijn eerste dag op de Franciscaanse route is meteen een lachtertje. Na mijn eerste stop bergopwaarts met water en banaan, heb ik een afslag gemist. Heerlijk wandelend op de stickers en oranje pijlen overal. Maar die zijn dus niet voor mij bedoeld en sluiten ook niet aan bij mijn routebeschrijving, maar daar kom ik dus pas tijden later achter.
Vraag aan een wandelend stel of waar ze vandaan komen of daar Podere Radda ligt. Nee dus en met een mengeling van Italiaans, Spaans en Engels nemen ze me op sleeptouw. Eerst terug naar waar zij vandaan kwamen en met de kaarten erbij weer terug naar waar ik vandaan kwam. Bij een groot huis moet ik samen met zijn vriendin wachten en haalt hij de auto.
Ondertussen heeft zij een neus voor vijgenbomen en eten we alle bomen die we tegen komen leeg.
Met de auto verwacht ik dat hij me bij het station afzet, maar nee het is nog geen 2 uur en ik zit op de stoep bij mijn overnachtingsplek. Niks geen berg over, niks geen klooster op de top, niks geen afdaling, trein of nog weer 3 km omhoog lopen. Deze pelgrim heeft het getroffen: ze zit heerlijk koel en relaxt.
Waarschijnlijk komt de eigenaar inderdaad pas tegen 5 uur maar dat is niet erg. Ik zit hier heerlijk met een windje. Het was om 11.00 uur al 30° dus ik vind het helemaal niet erg om me niet in het zweet te lopen over onduidelijke paden.
Maar vanaf nu de oranje pijlen en de stickers naar Rome zijn niet voor mij of wel maar dan moet ik mijn routebeschrijving veranderen.
Pelgrimeren voor watjes dus, languit zo meteen op de gras voor een picknick en een siësta.
En dan heb ik ook nog tijd om nog een hele grote doorn uit mijn scheenbeen te halen. Nu maar hopen dat het rood er omheen ook gaat wegtrekken. Teatree olie er op en stil zitten.
Het is wel een beetje komisch want er loopt nu iemand over het erf en wat ik al dacht er is iemand in het huis. Blijkbaar als de Italiaanse gastvrouw die ook wat Engels spreekt gaan ze mij erin laten. Ach zit lekker in de schaduw, heb zelfs wat geslapen. Vannacht werd ik steeds zo half wakker en dacht: Yes, het regent, maar nee dan was het de airco.
Het is nu meer opengetrokken, maar niet koeler of minder benauwd. Wie had dat gedacht dat het zo zomers zou zijn 2de helft van september.
De gebedstekst is vandaag om overmatig plannen te laten, omdat het een poging is om grip te krijgen op de toekomst. Dit is een vorm van ongeloof, waarbij werkelijke vrede je telkens ontglipt. Verstand heb je om met God te praten en niet om je toekomst uit te vogelen. Al mijn behoeften, al mijn hoop, al mijn angst toevertrouwen aan en zo de weg van vrede te bewandelen in plaats van het pad van plannen.
Dus ja, daar was mijn angst voor de afstand, het wennen aan weer een nieuwe manier van beschrijven en weer nieuwe kaarten qua schaal. De hitte die voorspeld is, de benauwdheid en dan komt er zo maar iemand op je pad en wat maakte nu dat ik vroeg of waar zij vandaan kwamen …. heette. Nee, met handen en voeten uitleggen, dan besluit hij om een stukje mee terug te lopen. Nee, het gaat echt niet de goede kant op met alle namen die ik noem. Dus terug mee naar de macchina. Wonderlijk hoe het loopt en hoe ik dus wel iets kan bedenken maar dat de dag zo totaal anders loopt.
De volheid van de ochtendspits in Florence, de teleurstelling dat de Santa Croce, de Franciscaner kerk in Florence, toegangstijden en prijzen hanteert van een museum. Half 10 open en kaartjes vanaf €8. Dus niks geen kaarsje aansteken en een rozenkrans bidden.
Dus doorlopen, tijd en juist op dat moment hun tegenkomen… Wonder op wonder.
En nu zo’n mooie plek om te wachten, om te mogen slapen, en straks ook nog te eten. Dankbaar voor al het goeds!
