Het is zondagmorgen en na mijn Rock&Roll party van gisteren ga ik weer de bergen in op naar Bocco Serriola over grotendeels ongemarkeerde paden dus super goed lezen, kaart in de smiezen houden en geluk in mijn keuzes maken is gewenst.
Het begint met een gezellig ontbijt met allemaal witte toetjes om me heen van de echte party animals van gisteren en de gevolgen van hun drank!
Als ik meld dat ik senza glutine eet is ze bezorgd dat ik gisteren niks gegeten heb, maar de zucchini met ei en fromagi was heerlijk!! Meer en lekkerder dan in ons Michelin restaurant 😉
Dan op pad en het begint al lekker als ik het pad bij twee huizen niet kan vinden. De hond slaat aan en dan wil ik niet iedereen wakker maken dus terug naar de weg. Daar vraag ik aan twee fietsers de weg, hij spreekt heel goed Engels en we kijken samen naar de kaarten. Besluit de weg langs de rivier te volgen tot de volgende brug. Bedank hem voor het meekijken en hoe soms met 2 paar ogen je weer andere opties ziet.
Hij geeft me een Italiaans spreekwoord mee voor de dag, dat ik het beste in de Bocco di Luppo kan zijn: in de bek van de wolf dan weet ik tenminste waar de wolf is….
Bij de volgende brug speelt het biertje van gisteravond op. Echt niet meer dus doen :(, gelukkig even een paadje van de weg af en is het daarna weer rustig in mij.
Dan kom ik om half 10 de Vlaamse oer/bosman tegen met zijn zoon. Hoe is het mogelijk dat ze net juist nu mijn pad kruizen. Stond te twijfelen en we nemen samen een besluit over de route.
Ze blijven vandaag mijn pad kruizen want wonder boven wonder ben ik de enige die niet meer verdwaald vandaag.
Genietend van de route tot het natuurlijk weer zwaar, lang klimmen is achter elkaar. Ondanks mijn Afrikaanse dans methode heb ik het toch nog wel zwaar met klimmen: hartslag gaat omhoog, adem gaat sneller en dan moet hijgertje weer stilstaan. Alles weer tot rust laten komen en dan gaat ze weer voor de volgende meters, volgende bocht, volgende merkteken (als dat er is).
Maar het uitzicht, WOW!!! De zon schijnt vandaag, de bergen in de verte zijn weer alle tinten blauw. De herfstkleuren beginnen meer te komen en de vergezichten zijn geweldig. Vooral dus veel stilstaan tijdens het klimmen en genieten.
Goede pauze rond 11 uur met een view twee kanten op. Om 2 uur is het ergste leed geleden en geniet ik drie kwartier bij het kapelletje in de zon van mijn broodje kaas en Elisa aan de telefoon.
Dan komen eerst de Vlamingen voorbij: fout gegaan bij het oranje huis, daarna de Duitsers fout gegaan bij de Sentiero Alpini.
We komen allemaal weer samen op de bikers meeting bar, waar het een komen en gaan is van de motoren. Geweldig om al die mannen samen te zien. Had ook al zoiets met de jagers vandaag. Wat hebben mannen nodig om er op zondagmiddag met elkaar op uit te trekken? Jagen klinkt heel wat beter dan met mijn vrienden gaan wandelen. Een motor is dus net zoiets, koffie, kletsen, gewoon hangjongeren maar dan op leeftijd. Ciao raggazi! Klinkt het en hoe spectaculair laat je je motor brullen bij vertrek.
Kortom ik geniet van alles wat ik zie en mee maak. Of het nu het hert is dat mijn pad kruist, het eekhoorntje, de bramen, de rozenbottels, de kleuren in de bomen en varens, de geuren, de kleuren, de mensen en het op mezelf zijn. Het blijft toch gek hoe ik van contact en samen zijn kan genieten en hoe heerlijk ik het ook alleen kan hebben.
Straks zakt de zon achter de berg en is het gedaan met de pret op mijn bankje, tijd voor lange broek en meer kleren. Jurkje met vest gaat nog maar net qua temperatuur.
De Vlamingen zitten nog op hun bankje, straks trekken ze weer de bergen in voor de nacht met een kampvuurtje en een zeiltje. Het stoere buitenleven.
