Langzaam begin ik de effecten van het wandelen te merken: meer rust in wat ik vind dat ik moet doen, rust in even niks doen, meer concentratie en als ik wat doe gaat het weer efficiënter dan vorige week. Alleen het idee om vandaag thuis te blijven met de machines voor de deur was me te veel. Rugzak gepakt en hupsakee, daar ga ik weer. Lange broek en dik vest kunnen wel thuis blijven, nog even een smoothie gehaald bij de AH en nu zit ik weer rustig op het station te wachten. Bijna iedere keer een kwartier te vroeg op het station: wat kan op tijd zijn en wachten toch rustgevend zijn. Luisterend naar de vogels, de wind door de bomen, het druppen van water en het geluid van een generatie die zonder zakdoek is opgegroeid. Ben ik de enige die dat hoort? Het ophalen van neuzen, eentje links van me, eentje rechts van me en zelfs eentje aan de overkant. Zijn bij de meeste van ons de zintuigen zo afgestompt dat je het niet meer hoort? Of komt het door alle oordopjes waarmee omgevingsgeluiden worden buitengesloten?
Het is een belangrijke stap in het mediteren, een belangrijke schakel zelfs van de ene bewustzijnslaag naar de volgende: pratayhara. Het heeft alles te maken met de openheid van onze zintuigen. De rust in het ontvangen van alle signalen via onze zintuigen, ook het naar binnen gekeerd zijn van onze zintuigen en het laten van alle signalen die binnen komen zonder je af te sluiten. Input via onze zintuigen is ook heel erg gekoppeld aan ons vermogen tot herinneren. Geur kan iets oproepen qua gevoel, muziek kan je terug meenemen in de tijd, de aanraking van een stof, de soort ondergrond waarover je loopt… Allemaal opgeslagen als een trigger in ons systeem waardoor gevoelens, herinneringen los kunnen komen.
Ondertussen zit ik weer op de dijk en voel ik me hier steeds meer thuiskomen. De geur van het hooi, van kamille, van schaap en het zilte in de wind. Vanaf het station in Warffum kruisde ik de juffer Marthastraat en ben ik meteen weer terug bij mij gekozen Bijbelverhaal over Maria en Martha. De balans tussen die twee aspecten in mijzelf, tussen doen en zijn. Tussen de stilte mogen opzoeken en bedenken wat ik allemaal zou kunnen doen en nu dus niet doe….
Mijn dagelijkse meditatie tekst sluit er ook weer helemaal op aan. Het begint met: “Kom, ga er even met Mij tussenuit. De wereld, met haar voortdurende eisen, kan wel even wachten.” Is het oké om de wereld even te laten wachten? Hier in het zonnetje en in de wind te zitten en te schrijven en lezen. Me helemaal te openen voor de wereld om mij heen die bestaat uit paarden, schapen, uitgestrekte velden en een diep blauwe lucht. De leegte, de ruimte, het niets me helemaal te omhullen, me er in gekoesterd te voelen en zo gevuld te zijn. Zo zalig als je keuze bevestigt wordt door iets wat je leest en iedere mits en maar aan de kant mag gaan.
De vaart is er uit vandaag. De behoefte om kilometers te maken is veel minder groot. Lekker door lopen dat wel, genietend en zo af toe een pauze nemen. Wat lezen, wat eten en drinken. Easy does it! Uiteindelijk kom ik in de beschikbare tijd van Warffum naar Pieterburen en heb ik de ongelofelijke mazzel dat ik 2 minuten voor de bus bij de bushalte aan kom. Zo blijft er genoeg tijd om boodschappen te doen, douchen, koken en eten om daarna een uurtje te werken in de kerk aan de voorbereiding van een huwelijk op 1 september. Wellicht dat dit de Martha/Maria balans is. Vanmorgen dingen geregeld, bedacht, besloten, vanavond ruimte om gastvrij te zijn naar het 1ste bruidspaar van september en verder stilte en ruimte er om heen.
