Alleen al op tijd op het station zijn en naar het spoor kijkend werkt al helend en roept op tot bespiegeling. Hoe weten we dat we het juiste spoor volgen? Welke kant gaan we op? Waarheen brengt het spoor ons? Welke aftakkingen komen we nog tegen? Welke keuzes maak ik ook onderweg?
Zo meteen neem ik weer een andere trein dan van de week. Nu op naar Roodeschool, terug waar ik ben gebleven om mijn weg over de dijken te vervolgen. De niet voorspelde regen mag zo meteen wel weer ophouden, hoop toch op een droge wandeling vandaag. Ook al heb ik mijn schoenen opnieuw ingespoten en zijn mijn blauwe jas en het hoedje ook weer van de partij.
Waar ik naar op zoek ben is de innerlijke gebedsruimte in mijzelf waar ik zo de rust, stilte en verbondenheid kan ervaren. Momenteel vlieg ik veel door het verleden, voel ik de leegte van de toekomst en probeer ik zorgen maken over Michiel buiten de deur te houden. Een 4de operatie in drie jaar tijd is niet niks.
De innerlijke ruimte dus in mijzelf laat zich altijd kennen door dat ik dan vrolijk ben, overal de humor van inzien, mild ben naar anderen en altijd heel erg verliefd op Michiel. Ben ik er te weinig in de innerlijke ruimte dan ontstaat er moeheid, geïrriteerdheid en ben ik raar genoeg naar binnen gekeerd en gesloten. Verdwijn ik in een boek, tv-serie of een spelletje op mijn mobiel. Ook kan ik dan razendsnel van alles doen maar is de lol, betrokkenheid en het genieten er niet bij. Genieten van de geur van wasgoed, van de warmte van het strijkijzer, de geur van schoonmaakmiddel, boenwas of zelf van bleekmiddel maakt het leven in het moment heel fijn.
Natuurlijk heb ik in de loop der tijd heel veel technieken geleerd, toegepast, aangewend. Echter het punt is dat het niet als truc is toe te passen, altijd vraagt iedere techniek een moment van overgave, van vertrouwen, om de genade en zegen van verbondenheid te ervaren. Iedere dag de opkomende of ondergaande zon begroeten werkt niet iedere dag als een bron van verbondenheid, het wordt een routine, een truc. Het kan een uitnodiging zijn tot, maar altijd dient er nog iets extra’s te gebeuren. Er is iets in ons allemaal dat zich er tegen verzet. Het lijkt op een vis die tegenspartelt en hoe vaker de vis gevangen is hoe beter die in zijn verzet wordt. Ook is het net als in “Wij gaan op berenjacht”: er komt altijd iets waar ik doorheen moet. Een gevoel, een oordeel, een zware fysieke tegenslag, slecht weer, verdwalen… iets waar ik doorheen ga en als ik er werkelijk door heen gevoeld, gevallen, geworsteld ben dan is daar die grote openheid weer. Eerst probeert mijn inventieve geest echter alle weggetjes er om heen, er onder door, er overheen en als dan alles uitputtelijk is geprobeerd komt de overgave om er dan maar dwars door heen te gaan. Het kan gepaard gaan met tranen, met wanhoop, met diep, diep buigen en dan is het er…. zo maar ineens, dat waar ik zo naar verlang.
7,5 jaar zorgen voor, 41 ziekenhuisopnamen, heel veel mooie momenten, heel veel verdrietige momenten, teleurstellingen, strijd en hopen op, veel lachen, veel moed opbrengen om er weer voor te gaan, weer een nacht met de telefoon naast mijn bed, weer rennen naar de Eiberhof, sjeesen over de snelweg, niet wetende wat aan te treffen. Zoekend naar balans tussen zorggeven en ruimte voor mijzelf, mijn huwelijk, mijn gezin, mijn werk. Het is niet niks geweest en iets in mij dacht dat wel in 8 weken af te ronden. Net zoals veel spullen naar Top weg te brengen en klaar is Kees. Uitzoeken van spullen, bewaren, weggeven, verdelen en hup door maar weer… Nee, dus. Er is tijd nodig om te voelen, om te herkauwen, om te verwerken, om op terug te kijken, om naar terug te verlangen.
Zien wat wandeling nummer 3 gaat brengen. In ieder geval tot 19.00 uur is het droog volgens de voorspellingen. Michiel vroeg zich bij mijn vertrek al af waar hij me vandaag vandaan zou moeten ophalen, de grapjas. Planning is om gewoon met de trein terug te komen.
Na 2,5 uur lopen ben ik bij de Noordkaap aangekomen. Prachtig zicht vanaf de dijk over de zee aan de ene kant en de velden aan de andere kant. De graanrepubliek is nu vervangen door De Aardappelen, potatoecountry voor de oer-Hollandse aardappeleters. Realiseer me dat ik van Oost naar West loop, wat wel leuk bij de tekst en meditatie over mijn Roeping past. Door de moeheid en mijn overvolle hoofd kan ik ook niet komen bij waar ik nu naar toe op weg ben. Het schrijven, publiceren van mijn boeken, het opzetten van een online training, lesgeven aan een andere doelgroep het is allemaal wat in de mist van de toekomst verdwenen. Een meditatie over je roeping in dit leven voelt dan ook wel passend en het milde zinnetje, dat het ook even leeg mag blijven en dat je door de meditatie in ieder geval aangeeft dat je open staat voor leiding en wat er maar op je pad mag komen.
Lopend doe ik ook de Ignatius meditatie, waarbij je een Bijbelverhaal zo goed mogelijk probeert voor te stellen, alsof je er zelf bij bent. Het advies is om gewoon een verhaal op te laten komen en daarmee dan aan de slag te gaan. Hoe toepasselijk komt natuurlijk het verhaal van Martha en Maria bij me op. Martha, mijn 2de naam, blijft maar doorgaan, regelen, organiseren, voor iedereen zorgen en Maria gaat zitten en neemt de tijd om te luisteren, om samen te zijn, om ruimte te geven aan bezinning. Vind altijd dat Jezus te weinig erkenning geeft aan Martha. Hij had toch op zijn minst dankbaarheid kunnen uiten voor wat ze allemaal te eten en te drinken heeft gegeven. Natuurlijk is het goed om ook te gaan zitten, maar iemand moet toch het eten klaar maken en uitserveren?!? Mag er dus nog wel even mee doorlopen.
Als ik bij de afslag naar Uithuizen kom besluit ik om door te lopen. Nog een extra 6,5 km op de dijk, wat dan weer wat goed gemaakt wordt doordat het lijkt of Usquert dichter bij de dijk ligt. Geniet, lig nog lekker een beetje in het zonnetje weg te dutten. Kortom, ik begin de rust te vinden.
Als ik natuurlijk helemaal lyrisch wordt van de schoonheid van een windmolen, de vormgeving, de plek in het landschap, de kleuren er om heen begint me al te dagen dat ik wel erg enthousiast ben over zoiets praktisch als een windmolen.
Het luisteren naar het geluid van de insecten als ik in het gras lig. Steeds meer vogels horend. Twee paarden die even om het hoekje komen kijken. Een Macleod’s Daughter momentje als ik drie van die Appalachen in de wei zie staan en hun koppies adorable vind. Allemaal tekenen van openheid, van verder de rust in zakken, van een verbondenheid met mijn hart en ziel. Tijd alleen is ook fijn omdat ieder gedachte afgemaakt kan worden, de ruimte er is om te doorvoelen. Het lopen zorgt voor een warm doorstroomt lijf en kan ik als het ware de afvoerputjes in mijn voeten open zetten terwijl ik loop. Alles is dan meer met elkaar verbonden: de gedachtes vloeien mijn hoofd uit, mijn lijf door, mijn lichaam uit
Niks doen, alleen maar zijn dat gebeurt er dus in mij als ik wandel. Een bloem brengt me terug in het hier en nu, het geluid van een vogel, het geblaat van een schaap is komisch, de wind als een aanraking, de zon als een koestering.
