Geweldig altijd hoe bepaalde mensen op mijn pad verschijnen om me te helpen, om me iets te laten zien en zeker als ze mijn pad blijven kruizen.
De Frans/Engels talige Sylvie uit Québec is er een van. In La Verna sprong ze meteen op mijn nek over hoe mijn route gaat. Nu lopen alleen Nederlanders en Duitsers deze route, Italianen doen iets anders. Maar nee, en hoe gaat ie dan en hoeveel km en hoeveel stijgen & dalen; Gaf toen aan dat ik graag naar de kerkdienst wilde, later moment graag. Kom ik uit de dienst, meteen weer, bellen voor overnachting en al pratend met het hotel regelen dat ze samen een kamer delen omdat het goedkoper is. Weer mijn route willen zien, maar de dienst begint over 10 min. Nee gekke gerritje laat zich sturen en loopt en door de regen te rennen en mist de dienst in de kapel omdat ze zo nodig behulpzaam wil zijn. Vervolgens heb ik het koud, rillerig en voel ik me helemaal niet op mijn gemak in het klooster. Babbel met de Vlamingen, met de Amerikanen en dan is het tijd voor het eten. Zit naast Michel, een professional in pelgrimeren.
Hij heeft al een stuk of 6 routes gelopen, allemaal om iedere keer weer iets meer van zijn ziel te ontdekken.
Maar terug naar nerveuze, angstige Sylvie, ze dirigeert iedereen om voor de nacht hun mobiel op vliegtuig stand te zetten, omdat ze allemaal bij mijn hoofdeinde in het stopcontact hangen. Vervolgens is ze bang dat ze zich verslaapt dus of ik haar wakker wil maken. Mijn hemel, hoe denk je uberhaupt in deze herrie te kunnen slapen of te blijven slapen?!?
Maak ik een grapje over Load them up, Rowhide uit Bonanza, krijg ik het verwijt dat ik wel erg hyper ben. Ben ik pas net begonnen met lopen?!?
We nemen afscheid met tot vanmiddag in het hotel. Daar was ze dus niet, maar had met blijkt met herrie met de eigenaar het hotel verlaten.
In Sansepolcro dus onze volgende ontmoeting: ze voelt zich schuldig voor de €12 dat mijn verblijf me nu gekost heeft. Geef aan dat een briefje wel zo aardig was geweest, maar dat ik goed genoten heb van het hotel.
Dan gaat ze het dorp in naar de kerk en kijken of we ergens kunnen eten.
Lachen, zoekt ze een restaurant uit met een Michelingids vermelding en wil te truffel risotto eten. Weer loopt ze te pushen over de tijd dat we daar terecht kunnen, maar de kok is er niet!! Zelfs ik versta dat in mijn gebrekkige Italiaans. Kunnen we dan toch niet om 19.15 uur? Neeeeeeeee
Dan blijkt de €10 dure truffelrisotto een petite entree te zijn genoeg om je holle kies te vullen. Echt wat denkt ze toch? En dan vragen om een extra grote portie omdat we pelgrims zijn en weinig geld hebben. Nee, bullshit, wij kunnen het ons veroorloven om zo lang op pad te zijn!
Maar al met al vertel ik vooral voor Michel waarom ik op pad ben. Het is zo mooi om te zien hoe hij reageert en dat hij niet begrepen heeft hij wel gekregen door de blik in mijn ogen.
Hoe ga ik dus om met iemand die zo directief is, hoe sterk kan ik dat zelf zijn. Waarom heb ik nergens de leiding overgenomen? Hoe grappig is het om het allemaal te zien gebeuren en niet te reageren in discussie of verwijten.
Dan voor het slapen gaan komt ook nog de aap uit de mouw, ik had haar wakker gemaakt in het klooster met alle herrie die ik maakte of ik dat morgenochtend wel wil laten.
Heerlijk om het zo terug te krijgen.
Zeg niets over haar nervositeit of angst die ik zie, voel geen enkele ruimte om haar wat voor een wens ook maar mee te geven, uitgesproken dan wel. In gedachte hoop ik echt dat ze rust gaat vinden en haar angst kan laten. Gisteravond de route, vanmorgen weer de route, ach ik lees wel als ik ga lopen.
Het is wel een item hoor; liefdevol te blijven naar iemand die precies het gedrag vertoont van jezelf waar je een hekel aan hebt: niemand ruimte geven, nerveus en angstig op alles reageren, controle willen hebben terwijl het zo een ilussie is.
Ga ik haar over 2 dagen weer tegen komen in Pietralungo of heb ik de boodschap wel begrepen?
Ook dit stuk van mezelf accepteren en gewoon benoemen, maar niet meer tot in het uiterste uitleven.
En ja, ik heb haar in Pietralunga weer gezien. In de bar van mijn hotel n.b., stelt ze me voor aan Bob en Charlotte en aan 4 Oostenrijkers. Ze gaat naar een B &B in de buurt.
De volgende dag haalt ze me nog 2x driftig stappend mij in. Ze geniet volgens mij niet en heeft geen enkel oog voor haar omgeving. Na Gubbio ben ik haar kwijt.
Maar wel Bob en Charlotte rijker, daar krijg ik steeds dikke knuffel van in Assisi en ik heb hun kaartje om nog wat van me te laten horen.
In Pietralunga neem ik afscheid van Vlaamse papa en zoon. Ze gaan met de bus naar Assisi en Rome. Daarna keert vaders terug om zijn tocht af te maken. Loop nu drie dagen op hem voor, wellicht gaat hij me nog inhalen.
Met de Oostenrijkers, de Belgen en Italianen heb ik een super avond in Valfabbrica. Zie iedereen nog in Assisi, behalve de Belgen. Leuk contact,warm, hartelijk.
Dan heb ik 24 uur met Gina. Super emotioneel samen, spenderen de ochtend met elkaar en het lijkt alsof we elkaar al ons hele leven kennen. Net als voor Cinzia ben ik wat te energiek voor haar. Ze is bekaf van onze ochtend.
Nu is het stil, alhoewel er 12 Nederlanders een dag achter mij aan lopen. Nu in Montefalco en ik in Spoleto.
