Verrassend om vanmorgen, zaterdag, een dagliturgie aan te treffen met daarop de naam van Maria Magdalena. Ze staat centraal vandaag in de teksten en liederen. Nu sprong mijn hart meteen op, want al jaren heb ik wat met Maria Magdalena en ik kan me voorstellen dat iedere vrouw een stukje van haar in zich heeft qua devotie, toewijding en liefdevolle zorg. Naast de tekst van Maria Magdalena bij het graf en de vraag die aan haar gesteld wordt:”Waarom huil je?”, lezen we 1Kor. 12-13 “had ik de liefde niet, ik zou niets zijn”. Er staat natuurlijk meer, maar dit is wat ik er als kern uit haal. Je kunt de hele wereld hebben aan bezit, het is leeg als de liefde ontbreekt. Samen zijn op de mooiste plekken is meer waard dan wat dan ook. Samen zijn met je geliefde, samen zijn met God, in het samen zijn wordt het waardevol.
Het grootste moment van heimwee op mijn tocht naar Rome was op de rand van Frankrijk en Zwitserland op de eerste echte hoogte die ik bereikte en ik het uitzicht zo graag met Michiel wilde delen. Tuurlijk zond God meteen twee mensen op mijn pad die mij door dit gevoel heen hebben geholpen. Zij met al haar persoonlijke vragen, hij met alle praktische vragen en zijn ondersteuning door het kopiëren van allemaal stafkaarten. Hij vond mij te weinig voorbereid, zijn militaire precisie achtergrond stelde hij beschikbaar om mijn expeditie door Zwitserland soepeler te laten verlopen.
Twee dagen later zijn ze me nog achterna gekomen met een paar sokken die ik gewassen en wel had achtergelaten op de verwarming in de badkamer. Samen zijn, toewijding, zorgzaamheid. Daarom is dit verhaal belangrijk. Op pad te gaan voor een dagtocht in de hoop een pelgrim te kunnen treffen op haar pad om een paar sokken terug te kunnen geven. Zulke zorgzaamheid, bezorgdheid, betrokkenheid dat raakt me. Ook in het verhaal van Maria Magdalena draait het daarom. Als je niets meer voor iemand kunt doen, dan tenminste ook in/na de dood nog goed verzorgd en zorgvuldig mee omgaan. Haar tranen, haar ontroering als ze haar Rabboeni weer terug ziet. Romanticus als ik dan ook ben, hoop ik dat ze langer samen waren dan de evangelist vertelt, de diepe verbondenheid door alles heen zijn blijven voelen.
In mijn boek ben ik bij hoofdstuk 7 aanbeland en ook dit hoofdstuk begint met de tekst uit 1 Korintiërs. Mijn dagelijkse meditatie tekst gaat over dat er maar één is waar je op dient te concentreren, om altijd dicht bij Jezus te blijven en zo oprecht te leven. Waar leidt dit heen? Welke weg slaat mijn levenspad nu in? Welke kwaliteit is verbonden met mijn roeping? Zijn er meerdere kwaliteiten die met elkaar verbonden zijn en zo tot een goede mix komen ter ondersteuning van mijn roeping?
Just because you can doesn’t mean you should! Hangt nu al enige tijd boven mijn bureau, omdat niet alles wat ik kan mijn ziel gelukkig maakt. Waar gaat het nu over? Welke taken pak ik op als zijnde passend bij mij, kwaliteiten benuttend waardoor mijn ziel nog meer naar voren mag en kan komen. Midden in de zomer in het wintergevoel te zitten is nieuw voor mij. De innerlijke tuin ligt er wat kaal en leeg bij, schoffel wat, doe wat bemesting erbij, zorg dat het vochtig genoeg is en dan maar zien welke zaden gaan ontkiemen, welke plantjes, bloemen en vruchten te voorschijn gaan komen. Wandelen en gesprekken voerend is geschoffel, kerkdienst en literatuur is bemesting en het besproeien van de akker. Nu alleen nog tijd en geduld.
Onmiskenbaar thuis komen bij mezelf: in de tuin kunnen zitten en lezen. Geen noodzaak om onrust uit mijzelf weg te lopen, geen afleiding nodig. Genieten van de wind, de geur, het zonlicht.
Op zondag begin ik langzaamaan weer meer de richting in mijn leven te voelen en hoe ik het daarom heen zou kunnen inrichten. Een inspirerende lezing van Anselm Grün speelt natuurlijk ook een rol. Prachtig om hem een uur lang uit de losse pols te horen vertellen over wat hij belangrijk acht bij het lezen of zelf leren lezen van de bijbel. Hoe toe te passen, hoe praktisch in te zetten in het dagelijks leven.
Een fijne ontmoeting met een ervaren oblaten broeder uit Eindhoven werkt inspirerend om ervaringen te delen, om samen op pad te gaan. De wijze waarop hij mij ervaart als zijnde deel van het klooster is fijn. Hoe ik thuis ben, op mijn gemak, deel uit maak van. Merk wel dat vandaag een lange gevulde dag was, extra lange diensten vanwege het zondagse program, het sociale gebeuren rond de diensten en natuurlijk de lezing zelf.
Waarbij het natuurlijk bijzonder aan voelt om zo de maaltijd niet alleen met de broeders en andere gasten te nuttigen, maar dat we ook samen met Anselm Grün aan tafel zitten. Zijn mede-broeder Zacharias uit Duitsland heb ik bijna een blauw oog bezorgt bij het openen van een deur, maar ook elkaar gewoon passeren in het trappenhuis. Voor mijn gevoel, na Anselm Grün gezien te hebben op DVD, zou het een grote rijzige man zijn. Schets mijn verbazing als het toch een kleine man van postuur is en alleen groots in zijn werken is dus.
Mijn stapeltje boeken van Anselm Grün is met twee nieuwe uitgebreid. Ben benieuwd wat er nu weer voor iets nieuws bij is gekomen. Blijft bijzonder dat ik het gevoel heb dat hij sneller schrijft dan dat ik kan lezen. Zijn oeuvre is indrukwekkend en nu met een boekpresentatie toer langs Nederlandse kloosters ook goed neergezet qua marketing.
Vertrouwen is naast tijd en geduld duidelijk de volgende kwaliteit die mag groeien. Vertrouwen door alles heen.
