Het begon goed: wandel met Mij over wegen van vertrouwen. De kortste route is het pad van onwankelbaar vertrouwen. Mmmm, daar blijkt het me steeds aan te ontbreken. Vooral het onwankelbare, steeds opnieuw mag ik het opzoeken. Moet ik er aan denken als een mogelijkheid. Bij twijfel gaat het pad slingeren, nou dat doet het dus nogal. Al wandelend slinger ik wat af. Hoe is dat in mijn leven? Hoe rechtdoor is mijn pad? Of lijkt het te slingeren, maar is het terugkijkend een redelijk steady pad. Liefde met een grote L daar begon het mee, toen kwam vrede erbij (landmark), geweldloosheid (ahimsa) en toen mijn doop om met Jezus als mijn beste vriend mijn weg verder te bewandelen. Keuzes hier vanuit te maken, in alles. Liefde boven de pijn, de moeite, de inspanning, het verdriet, vooral bij dat laatste verdriet cq. gekwetstheid is het niet makkelijk om voor liefde te blijven kiezen, maar wel de uitnodiging en dan slingert het pad wat maar dan ga ik er toch weer voor.
Bezorgde gedachten zijn de grootste dwalingen, hier op loop ik verkeerd tijdens het wandelen, maar ook in het gewone leven. Dan is angst de raadgever en die misleidt altijd. Mijn vertrouwen ook uitspreken, nou dat gebeurt dus als ik wilde everzwijnen heb die mijn pad kruizen, dan is het zelfs uitzingen omdat ik het anders niet weet. Omdraaien is geen optie, de bushbush in ook niet. In vertrouwen doorgaan.
Ik ben er altijd voor je. De eerste zin om te lezen en dan gaat mijn gevoel er al mee aan de haal. Maar ik voel het niet altijd!!! Waar is het dan die relatie van ons? Is het een gevoel en heeft het niets met de werkelijkheid te maken? De zekerheid dat deze relatie echt blijvend is, dat wat we ook kwijtraken, we deze band nooit verliezen. Me verheugen in deze liefdevolle relatie en daarmee in alle omstandigheden tevreden zijn? Nou het mag best iets minder langer onweren en met de benauwdheid en luchtvochtigheid mag ook wel wat veranderen. Maar voorlopig heftig zwetend onderweg en ja ik ben er blij mee alhoewel ik het wel zwaar vind. Mmmm fantaseren over toekomstig geluk geeft geen voldoening, maar die kop koffie dan om 11.30 uur als ik die bar wel bereikt moet hebben? Het idee van schone, gewassen kleren, puur geluk als je stinkt na 14 dagen. En ja, ze halen me uit het moment van stap voor stap omhoog klimmen, ze laten me voorbij dat leuke bloemetje lopen zonder het te zien of de geur van het bos gaat aan mijn neus voorbij. Dus ja, terug naar het moment en daar mijn vreugde in vinden: hoe heet, hoe stijl of hoe vochtig dan ook. Om ieder moment in nabijheid door te brengen en niet te verdwijnen naar den mogelijk geluk in de toekomst.
Dan komt er een passage voorbij over ‘het kwaad’. Nog steeds een moeilijk onderwerp voor mij. Stilte en vrede in Gods nabijheid ervaren, zijn onrust en angstige gedachten dan Het Kwaad? Of is dat ziekte, oorlog? Of is het kwaad echt zo dichtbij als afdwalende gedachten, ontevreden zijn en even geen zin meer hebben…. De bescherming te voelen als je dichtbij blijft en je kwetsbaar en alleen te voelen als je wegdwaalt.
Is er een plan voor mijn leven? Is er al heel lang iets aan het werk dat maakt dat mijn leven zinnig is? Een doel heeft? Om hand in hand mijn levensweg te bewandelen en te vertrouwen op de hand die mij leidt ook al snap ik er even niets van? Geen idee welke kant we opgaan? Dichtbij God te leven, Jezus als mijn leidsman, mijn bron van inspiratie, als mijn vriend, dan kunnen de saaiste dingen een uiting zijn van liefde en toewijding ook al heb ik het gevoel dat het nergens heen gaat.
Rustig en vredig zijn, niets te hoeven doen om liefde te ontvangen. Geen enkele prestatie te hoeven leveren voor dat… alleen maar te zijn. Dat gewoon door te zijn een bron van liefde en blijdschap te zijn. Vaak is het zo’n gedoe als je eerst dit doet, dan …. Nee, gewoon je mag er zijn. Zonder prestatie.
Samen zijn maakt me juist meer tot wie ik ben. Voldoening door dichtbij te leven. Wellicht loopt het pad dan over vreemde paden, maar het vooral met heel mijn hart er voor blijven gaan. Door een te zijn met God ben ik compleet en verander in in de persoon die God wil dat ik ben.
Zicht is het 2de zintuig dat centraal staat in de overdenkingen van Chiara ( hoe dat ooit veranderd is in Clara?!?)
No, love does not abandon us; we ourselves turn our faces from the Light.
Our inner mystical vision and outer physical sight are two blessed gifts from God. The art of contemplation is seeing the eternal. How important sight is in our sacred relating and in being able to see the ‘holiness’ of ourselves and another. Not to be afraid to gaze fully upon our own beauty.
With maturity of being awareness of how to live becomes more acute. Learning from past experience: what we don’t wish to repeat and situations that we choose not to entertain. Wisdom in foreseeing an entanglement that is not desireable for the soul’s growth and even greater wisdom in following this understanding.
always remember your resolution and be conscious of your beginning
Return to thebpurity of your thought, word and action. Return to the sacredness of your being. Offering ourselves as a ‘pleasing sacrifice” to the divine love.
sacrifice is an act of transformation where energy is taken from a lower plane of existence and transformed into a higher place of thought and action. A life devoted to realizing your souls potential and consciousness. Resolve to live in the fullness of the Light of our consciousness, ever moving towards our infinite potential. Willing to transform our lower natures and desires and live from our inner purity.
The Spirit shows gently how to come back into the truth of your own being.Light dawns for the gracious and compasionate.
The Spirit delights in constantly surprising us with Her gifts of love. This is evident in our meetings with others. An immediate connection with another merely through that first glance. Worlds van open, a sense of knowing this personen, a remembering, a daening of a known Light within. A sense of compassion for the other, a gracious understanding of her/his soul.
Lovers don’t finally meet somewhere.
They’re in each other all along.
RumiThe body experience a quickening, all the cells are suddenly being awoken. A feeling of aliveness. Allow these connections to unfold without wanting to make them anything other than two souls meeting. Living our lives with an innocence of being, without plans and manipulations. Follow the Spirit of love when it calls you.
Memories of your first meeting, may renew your love.To absorb our world by our vision. To give so much in return through a momentary glance. A constant communication between eyes, heart and mind. Vorming our opinions, lessons, pleasure and pains.
A look of real love, a silent yet active communication of compassion and vision, penetrates the heart and blessed the soul.
Blessed are the pure of heart, for they shall see God (Math. 5:8). Offensieve behaviors did not cause Chiara to love any less. Her gaze remained constant in love and she saw only the purity of those before her. God doesn’t see any imperfection in us, to learn to see with the same eyes. A human frailty or weakness is not an imperfection, it is merely the lower nature, which van be transformed in the twinckling of an eye. A kindly glance gives joy to the heart.
Bring yourself into the divine presence and allow God’s gaze to rest upon you. Let it penetrates into our deepest hearts, let it clean our mind and thoughts, ridding us of our self-hatred. Than we van gaze upon another with the holy sight of love.The eternal source of our inner nature will bring the mind into a peaceful and loving place. There are no imperfections! When we are attracties to aspects within another, we are simply seeing the radiant part of our own nature.
See the eternal love, living both within yourself and in your companionship.Happy, indeed, is she… whose contemplation refreshes.
Contemplation allows our gaze and soul to rest upon and within the infinite spheres of love. Chiara returned from
