Na een gezellige ochtend op het politiebureau waarbij ik aangifte heb gedaan van wat gisteren is gebeurd ben ik nu onderweg met de trein naar Terni, waar ik dan weer in de bus spring naar Stroncone.
Politie was echt heel erg aardig. Serieus alles op geschreven, eigenaar gaan ze proberen op te sporen en vervolgen. Mijn zoveelste Rita, maar ook nu weer een heilige qua behulpzaamheid en vriendelijkheid, houdt me op de hoogte. In de wandelgroepen op FB ook de nodige steun en support. Ook de wandelvereniging hier in Italië bemoeit zich er mee. Het is denk ik toch vaker uitzondering dan dat het werkelijk gebeurt. Nu kijken hoe ik mijn angst onder ogen zie onderweg.
Wel mama nog even gebeld in het ziekenhuis, zo blij om me te horen.
Als een echte Italiaanse, met een echte Italiaanse, koffie staan drinken in een bar. Fijn om zo met iemand samen te zijn, maar ook weer moeilijker om alleen door te gaan.
Ga ik dan nog aansluiten bij Mandy en Theresa of komt er weer iets nieuws op mijn pad. Oke de trein rijdt over mijn route van gisteren, ben zeker 2/3x het spoor overgestoken, wel apart.
Trein en bus duurt met wachten net zo lang als lopen volgens het boekje. De bergen door in tunnels. Op de bus 45 min. wachten. Zo kom ik aan en zijn Mandy en Theresa in hetzelfde B&B. Het geeft hier de keuze in 4 gelegenheden en ja hoor ze kiezen steeds hetzelfde. Dus wat hebben deze twee te brengen en hoe gezellig kan ik het met ze hebben.
Angst voor het onweer, angst voor de route, angst en zorgen maken… Ja hoor, ik maak overal een grap van.
