De reis naar Verona is korter dan van Zuidhorn naar Egmond Binnen. We hebben het nog wel even spannend gemaakt door de de koplampen van de auto van Joyce het eerst niet deden. Dan is het nog goed donker om kwart voor 5 ’s morgens! Gelukkig ging na eindeloos aan en uit doen het licht wel aan. Vervolgens vertrouw ik meer op de borden dan de tomtom en zijn de pakeergarages eindeloos groot. Natuurlijk kies is voor de langzaamste rij bij het inchecken en was Starbucks alleen open na de douane. Gelukkig hebben we nog wel een coffeecorner gevonden voor een latte en een juice.
Natuurlijk wil ik op tijd inchecken en niet omgeroepen worden als:”Sabrina Dreckmeier u vertraagt de vlucht, als u zich nu niet meld wordt uw bagage van boord gehaald!” Hoor het over anderen omgeroepen worden en denk aan Joyce en Elisa die door de gangen van Schiphol hebben lopen rennen. Niets voor mij en dus gaat Joyce na de koffie en een dikke knuffel al weer naar huis.
Het vliegen is voorbij voor dat jet het weet en dan zit ik daar te wachten op het vliegveld. Tijd om te schrijven en spannend om mijn Italiaanse vrienden te ontmoeten. Rimigo komt mij halen omdar Cinzia nog niet uitgepoetst is. Beetje Frans, beetje Italiaans en wij hebben contact. Onderweg naar huis stoppen we bij de garage van zijn broer en voordat ik het weet zit ik met vier Italianen op een terrasje aan de cappucinno. De krant is dan een goede om elkaar wat duidelijk te maken en ik zoek natuurlijk het weerbericht op: warm, warm en nog eens warm. 30°, 27°, 29° de komende dagen of het niks is. Smolt ik vorige keer niet van de regen omdat ik niet van suiker ben, ben bang dat ik deze keer wel smelt van de hitte!
Pluspunt dat Cinzia aanreikt is dat er dit jaar veeeeel minder midges zijn dan gebruikelijk. Gelukkig dan maar!!
Onze ontmoeting is prima! We kletsen en kletsen tot we er doodmoe van zijn. Heel erg leuk! Ondertussen doe ik de afwas, maken we mijn bed op met splinternieuwe lakens, krijg ik nieuwe handdoeken en doe ik de afwas terwijl ze kookt. Rijst veranderd in Risotto, courgettes die schil je, sla en tomaten uit de tuin. De zucchini moet nog wat groeien. We zitten aan de lange eettafel of in de tuin en raken niet uitgesproken. Human design is onze gezamelijke basis maar brengt ons op vele persoonlijke onderwerpen. Ouders, relatie, zelfwaarde, hoe je functioneert en wat niet lekker gaat. Bijzonder allemaal. Het engels tussen Cinzia en mij gaat vloeiend, maar met het mengels van Italiaans/Frans tussen mij en Rimigio ga ik op een gegeven moment de mist in en zeg het gewoon in Nederlands mijn hersenen wisten niet meer in welke taal ik sprak! Veel hilariteit en we komen er met elkaar uit
De warmte, de mestgeur van buiten en de etensgeuren binnen worden me in de loop van de avond wat te veel. Net als in Frankrijk ben ik me meer bewust van mijn reukvermogen dan ooit en zit dan een beetje met mijn hand voor mijn neus. Het systeem trekt het even niet meer. Na een laatste groet aan de Italiaanse maan zoeken we ons bed op. Vraag me nu af of ze hier een andere tijd hebben dan ik want volgens mij zijn mijn gastvrouw en heer al super vroeg op: even na zessen!!! Dus douchen nu en dan Verona in.
