Dinsdag 22 september van Badia naar casa santicchio – 5 uur
Gisteren is de kostermail gehackt en de hele wereld was in rep en roer. In een hele slechte Nederlandse brief zou ik om €1.500 vragen, fake tot en met, maar paniek. Michiel aan de lijn, google met paniekmailtjes en diverse mensen die me willen waarschuwen. O.a. Keimpe, de fysio/slager, hij mailde maar heeft me ook geprobeerd te bellen. Nu liep ik al aan hem te denken of het gek zou zijn om om advies te vragen. Linkerknie doet af en toe raar en prinsesplatvoetje krijgt wel last van haar rechtervoorvoet. We spreken even over de mail en hangen op voordat ik mijn vragen kon stellen of er uberhaupt aan gedacht had.
Dus ’s middags de stoute schoenen aangetrokken en hem als nog terug gemaild met mijn vragen. Uitgebreid advies gekregen voor drukpunten en als ie begint over eerst mijn hak neerzetten, stuur ik dubbel van het lachen een antwoord terug. Met de steile hellingen heb ik geen idee hoe ik mijn hak eerst moet neerzetten als ie de grond al raakt voor de volgende stap. Komt het advies terug: knieën hoog optrekken alsof ik aan Afrikaanse dans doe en zo met hele kleine stapjes omhoog en me vooral van niemand wat aantrekken die me zo ziet gaan. Nu denk ik niet dat de salamanders/hagedissen, herten en vogels zich slap lachen als ze me Afrikaanse dans methode omhoog zien gaan, maar je weet maar nooit… Swingend op zijn Afrikaanse pak ik de eerste twee uur met gemak een stevige klim! Het werkt verbazingwekkend goed!!! Lekker ritme met mijn stokken, knieën omhoog, voet komt lekkerder neer, rug is rechter en minder buiten adem, geen verzuring in mijn billen.
Dus de methode is helemaal goedgekeurd: De Afrikaanse Stijgende Dans.
Helemaal happy loop ik zo door een prachtig bos met beginnende herfstkleuren en een strak blauwe lucht. Bereik de top in 2 uur zonder door 3 Duitse pelgrims ingehaald te zijn, dit geeft de turtle moed. In zo’n open vibe komt dan plotseling van alles omhoog. De eerste tranen. De pijn mag gevoeld worden. Het gemis. Zo beland ik op een driesprong met een kruis en een uitstekend rotsblok.
Een plek om te schrijven en te verwoorden wat ik voel. Innerlijk pelgrimeren, de schrijfmethode, gaat hand in hand met mijn fysieke, uiterlijke pelgrimage. Een reis naar binnen en een reis over onbekende paden, naar onbekende plekken, met ontmoetingen met onbekenden. Het is fijn en goed om zo naar boven te laten komen wat me ten diepste raakt.
Na het schrijven, swing ik weer verder over de paden, Duitsers hebben mij ingehaald, haal ik hen weer in bij hun lunch plek. Turtle heeft dus speed. Sla vlak daarna af naar mijn overnachtingsplek, waar ik precies na 5 uur aan kom en dan 2,5 uur voor het hek zit.
Ieder half uur luid ik de bel. Hoor een auto aankomen en luid nogmaals. Zet op een gegeven moment mijn rugzak goed in het zicht tegen het hek. Spreek de voicemail in. Doe mijn Rozenkrans gebedsrondje, lees mijn teksten van vandaag, lees heel mijn bruine boekje door, zit te zingen, luid de bel en lig zelfs wat te dutten en zo zien ze me eindelijk. Schrikken zich te pletter omdat ze denken dat ik niet lekker ben geworden. Krijg thee, meloen, de mooiste kamer, de grootste handdoek en voel me hier geweldig.
Het is een prachtplek met een prachtige uitzicht en zie mijzelf hier al een bezinningswandelweek geven. Helemaal perfect! Hier zie ik iets nieuws ontstaan.
Wandelen, mijn gebedsteksten omgezet naar voor iedereen hanteerbare teksten, zonnegroet grasveld, massa’s kamers met bedden, weet niet hoeveel badkamers en een enige zitkamer met een superschouw.
Na een heerlijk warm bad zit ik nu mijn verhaal te schrijven van vandaag met uitzicht op de top waar ik morgen heen loop. En dat kan ik dus!! Zo omhoog naar het klooster in La Verna.
