Vanmorgen met een prachtige zonsopgang wakker geworden. Alhoewel ik al eerder in de nacht een uur heb liggen schrijven over mijn idee wat betreft een retraite hier in Casa Santicchio.
Vervolgens kom ik onder de douche vandaan en zie ik een reusachtig hert staan in de boomgaard. Geweldig, met een super gewei. Snel toestel halen voor een foto voordat ie weg is.
Je moet wel goed kijken, maar bij het hek staat ie toch echt. Dan toch echt ontbijten en op pad. Hartelijke afscheid genomen en de hoop uitgesproken dat het echt tot ziens gaat worden.
Loop lekker naar beneden en sterk wederom een beekje met gemak over.
Dan begint het grote stijgen, 3,5 uur is optimistisch voor Nederlandse benen. Het wordt 4,5 uur. Om kwart voor 2 zit ik bij de kapel waar Franciscus door de vogels werd begroet.
Het is een super uitgebreid complex hier en ik ben een beetje overdonderd door de voortvarendheid van een Franse pelgrim: morgen slapen we samen in 1 kamer in Pieve Santo Stefano. Mijn volgende etappe is bijna 10 km korter qua beschrijving dan de hare… hoe gaan we dit oplossen? Nu moet ik haar ook nog vragen naar het juiste email adres in Sansepolcro omdat zij daar ook al gereserveerd heeft. Ze spreekt vloeiend Engels, Spaans en Italiaans. Zucht…
Maar terug naar hier, wat een prachtig klooster. Een doolhof aan doorgangen, een kerk, een kapel, een kapelletje, een processie, een vesper, een restaurant, een winkel. De grot en het bed van Franciscus. Een galerij vol met afbeeldingen uit het leven van Franciscus. Spreek Frans, Engels, Vlaams…
Hier zou Franciscus ook zijn stigmata hebben ontvangen, de wolf bekeerd. Te veel om op te noemen.
Gisteren hadden ze het over dat dit het regenseizoen zou zijn, dacht nog mooi niet, maar het weer is omgeslagen… Ook morgen regen voorspeld.
Hoe gaat het worden met meer pelgrims op pad? Regen en glibberige paden? De truc is om me niet in de angst of de nervositeit van anderen te laten trekken, maar relaxt door te gaan.
Een nieuwe fase op een populaire route zullen we maar zeggen.
Ben ook van nat, zweet, nu naar rillerig rozig gegaan met een koffie en thee op. Sinds mijn bananenstop om half 12 niks meer gegeten. Straks na de dienst van half 7 met alle pelgrims aan tafel. Vegetarisch en glutenvrije voor mij… Ik blijf er goed voor zorgen.
Tijd om de wifizone op te zoeken, dan kan ik dit plaatsen. Weg uit het warme restaurant op naar de koude kerk en kloostergangen dan maar.
Het was wel een beetje veel indrukken: het klooster, de diensten, met elkaar op een slaapzaal, donkere gangen, schilderingen die een beetje creepy waren, kunstwerken van Andrea della Robbia in de kerk, alle talen gesproken, niet gedoucht, koud en regen, voor mijn gevoel een groot deel van de nacht niet geslapen, gesnurk, plassende mensen, mensen die in hun slaap praten en zo’n idioot met een lampje op z’n kop. Om 5 uur staat de eerste pelgrim op, daarna ik. Kleed me aan en duik de kapel in om stil te zijn, aansluitend naar de kerk en ontbijt. Tussendoor weer besprongen door Quebecse Sylvie die maar niet snapt waar haar route begint en waarom die van mij anders gaat.
Uiteindelijk loop ik mijn route alleen met een Vlaamse pelgrim en z’n zoon die een week of twee meeloopt. Hij slaapt voornamelijk buiten, maar als ik vraag of ze ook in het klooster blijven vanwege de regen, gaan ze dag regelen.
Ook voor hun is de hoeveelheid mensen en alles wat te veel van het goede. Ik hoop dat ze het vannacht goed hebben, vanaf morgen is het weer droger.
Maar Ronja de Roversdochter-land… daar wilde ik eigenlijk over schrijven. Het prachtige bos, de eeuwenoude bomen en van die mega keien met mos. Keien die grotten vormen, schuilplekken en verstopplekken. Ook heel veel hout om hutten te bouwen en je ziet hier en daar ook wat bouwsels. Gewoon heel erg leuk speelbos. Maar ja, toen kwam het klooster en was de rust, de stilte, de pracht van het bos ineens verdwenen.
