Vertrokken uit Gubbio, op weg naar Assisi, komt de waarom-vraag weer omhoog. Waarom werkelijk zo lang op pad? Waarom niet het boek Innerlijk Pelgrimeren thuis gedáan? Je bent toch al op pad geweest, wat wil je nog meer ervaren?
Niets bereid je voor op de weg die je loopt, de fysieke ervaring, de inspanning, de duur, de lengte, het gemak of de moeite waarmee het de ene dag gaat en hoe het de andere dag gaat. De ontmoetingen, de groet van een oma op het balkon met haar kleinzoon, de mevrouw die haar hondje uitlaat, de ontroering van mijn gastvrouw vanmorgen, de priester op zijn motor bij de kerk, het is niet te verzinnen hoe dit je raakt, voedt, verbindt met vreemden en tegelijktijd je elkaar erkent als een deel van….
Hahaha, zat ik hier dacht ik op een stil plekje te schrijven stopt aan de andere kant van de weg de ene auto na de andere en gaat men druk bezig met het inladen van hout.
De invloed voelen van de natuur, van het zonlicht, de kleuren, de vergezichten of de omhulling op je pad waardoor je niet weet, niet ziet waar de weg heen leidt. Het is een opengaan, een wijze van aangeraakt worden en daar in en bij kunnen blijven omdat de omstandigheden dat toe laten: nog 15 km lang of zo. Het is ook voelen hoe den bepaalde omgeving je beïnvloed: het donkere bos, de open velden, het glooiende land, de hoogte van het pad, de stijlte van het pad, het gemak of juist de moeite waarmee je vooruitkomt. Bedenkend wat er nog komen gaat of ervarend waar je nu bent. Of zoals gisteren van de natuur en ruimte terug afzakken in de beschaving van huizen, auto’s, bewerkte grond, alles weer gestructureerd, naar de vernauwing, beklemming en indrukwekkendheid van den goed bewaard gebleven Middeleeuwse stad. Het verandert hoe je je voelt je omgeving, maar ook je moeheid, je hoop, je verwachting.
Van een plek waar je droomt dat van alles mogelijk is naar een plek waar je geen enkele ruimte voelt, van liefde naar beklemming. Voelend wat inspireert, verwarmt naar wat je ontmoedigt en verkleumt. Het is zo mooi om al die afwisseling te ervaren en je aan niets te hechten, maar alleen te ervaren.. Niets is blijvend, niet de koud, niet de warmte, niet de stijgende weg of het verrukkelijke uitzicht. Zo iedere gehechtheid te laten gaan, het nu te ervaren en dat is het.
Of is het toch meer? Ja, in die openheid, in de geslotenheid, een nabijheid te ervaren of juist een afwezigheid van nabijheid waardoor het verlangen naar de nabijheid wordt gevoed.
Het is het voelen van warmte, liefde, nabijheid, geborgenheid in de grote openheid en hoe ik me daar in en uit begeef. Het is het herkennen van de engelen op mijn pad die een bepaald gevoel bij me te weeg brengen: van verlangen, van inzicht, van acceptatie, van gezien, van bemoedigd, van gehoord worden. Van ontvangen, van toelaten, van het durven te laten gebeuren, van de controle los te laten.
Wat laat iemand je van jezelf zien, wat spiegelt iemand, hoe kan ik er mee zijn, hoe gaat er iets in mij er mee aan de haal. De afwijzing, het oordeel, de dromen, de verlangens, niet om uigeleefd te worden maar om er mee samen te zijn en het te ervaren: dit heb ik in me, dit straal ik uit. Zo word ik ervaren, zo mag ik mezelf voelen.
Moedig, nederig, irritant, vrolijk, ontvangend, eigenwijs, zelfstandig, afhankelijk, geïnteresseerd, onverschillig, betrokken, geraakt, vermoeiend, langzaam, snel, bemoeizuchtig, verzorgend, bewonderend, bezorgd, geraakt en onaangedaan, verlangend, dromend, hopend, liefdevol, overstromend, terug getrokken, stil en op mijzelf, grappig, gek en mateloos, stralend en dankbaar.
Dan eindigt de dag met een gezellig diner, het lekkerste vegetarisch wat ik tot nu toe heb gehad, beland ik door de muziek en het vuur in een wat melancholische bui, raakt een foto op FB me zo keihard dat ik uren lig te huilen. De pijn die mijn zus mij kan doen, onvoorstelbaar dat ik daar na al die tijd nog zo’n weet van heb. Waar vind ik dan de kracht en de openheid om er mee te zijn. Ze is niet express gemeen, het is onnadenkend, dom, suf, kortzichtig maar niet er op uit om me te kwetsen. Na mijn eerste commentaar doet ze ook meteen een vervolg actie, maar de pijn is er al en ik vind het niks meer. De reactie van de meiden en Michiel die meteen belt is hartverwarmend, maar het moet wel uit mij komen. De liefde, de ruimte, de vergeving, waar anders is het open springen van mijn hart anders goed voor als ik het goed heb. Kortom, genoeg om nog weken mee aan de wandel te zijn.
Sta ik zo maar op de bushalte in Assisi met blijkt later een hoge pief in de Franciscaner orde, vraagt ie waarom ik op pad ben. Het eerste wat er dan toch uitkomt is dat ik de sereniteit van Maria zoek in de Piëta van Michelangelo. Op het pad van de vrede lopen en dan is ook dit vrede. Acceptatie van het lijden en niet meerndensreijd aangaan om dat het niet eerlijk is. Te veel is, of wat dan ook… Dit is het en dan kan ik me gesteund en gevoed voelen door mijn verbondenheid in plaats van dat ik diezelfde bron van kracht beschuldig en de strijd mee aan ga dat het oneerlijk is. Waar heb ik het meeste aan?
