Ja hoor, 6,5 uur staat er op de route beschrijving voor 18 km. Of het nu door de overweldigende maaltijd van gisteren komt 😉 of door de drank bij de lunch met de Three Studges (snurkende, lampjes op hun kop hebbende Italiaanse pelgrims uit La Verna) ik weet het niet maar 3 uur klimmen naar het klooster en daarna eindeloos lange paden door het bos, langs het ene na het andere verlaten huis zodat ik van 12 tot half 6 nodig had om in Lama te komen. Waar vanavond een rock & roll party is, waar ik enthousiast voor ben uitgenodigd met gratis eten!!
Kortom, het was eindelooooos vandaag maar volgens mij heb ik nog reuze mazzel gehad dat de regen voor mij viel of na mij want amper een spatje gevoeld terwijl er op sommige plekken de nodige plassen waren om te omzeilen en ik toch weer bijna onderuit gegleden ben in de modder.
Begon natuurlijk met verdwalen bij wat een simpel doorlooppad was, ik de ene wei naar de andere wei door tot ik op een pad kwam. Ach den zijpaadje naar het echte pad is er vast wel!? Nee, dus gewoon terug naar het laatste teken van de route en dan blijkt de volgende net 10 m verder te zijn. Dumbo!!!
Daarna klimmen en klimmen. Bij deze ik houd niet van 50 cm brede paadjes met eenn afgrond naar een beekje in het dal aan een kant. Als er geen paard overheen kan dan wil Sabrina eigenlijk ook niet.
Komt daar uiteindelijk de trap genoemd in de routebeschrijving, blijf ik net zo hard door slalommen. Haarspeldbochten voor wandelaars is niet grappig, 2 uur lang. Maar ja, met een beetje inspanning kom je pas echt goed in het klooster aan. De broeders hebben een prachtig uitzicht over de vallei van de Tiber en de bergen daarachter. Eentje zit permanent van het uitzicht te genieten.
Kom dus even voor 12 uur in de kerk, dienst van de monniken begint vrijwel meteen en daarna word ik er snel uitgebonjourd, mag nog net zelf een stempel in mijn pelgrims paspoort zetten. Maar een kaartje meenemen of een foto maken zit er niet meer in.
Wel krijg ik nog vriendelijk uitgelegd hoe ik naar de route moet richting Lama. Langs de gesloten bar, restaurant en refugio. Daar ontmoet ik de Three Studges uit La Verna weer. De snurkende, lampjes op hun kop hebbende Italiaanse pelgrims die maar niets snappen van de route Olandese, maar o ho vriendelijk me gebaren bij hun te komen zitten voor de lunch en me drank en pure chocolade voeren. Met me op de foto willen en het toch heel leuk vinden als ik in hetzelfde Ostello in Assisi kom slapen als zij. Het wordt zelfs telefonische doorgegeven aan andere La Verna pelgrims dat ze mij weer zijn tegen gekomen. Sabrina als naam is geweldig hierin Italië. De mooiste naam ooit en ze weten ook de Audrey Heburn film te herinneren waar ik naar vernoemd ben.
Terwijl ik dit schrijft lig ik dus te swingen op mijn bed van de soundcheck van de band van vanavond!
De natuur is wel geweldig mooi hier. Herten over mijn pad, eekhoorntjes die rondhuppelen en vogels die zingen alsof het voorjaar is. De uitzichten zijn geweldig qua licht met de zon door de wolken heen. Ontroerend mooi zelfs.
Morgenochtend om half 8 ontbijt maar of er veel geslapen gaat worden? Kijk of ik nog een foto en een geluidsopname kan maken.
Het verschil is zo groot met overdag, maar ook met gisteravond. Het te sjieke restaurant van drammertje en het gesprek in het Frans over waarom te gaan over de Cammino Francesco.
Vanavond met een van de musici staan babbelen in een glimmende broek en gladde zwarte lakschoenen. Hij komtnuit Ghana en spreekt Frans, Engels en Italiaans. Oude eigenarenbheel lovend over Kees Roodenburg, de schrijver van mijn routeboekje, en hij bij hun gelogeerd heeft. Vrees dat ik zo toch met gesloten ramen moet gaan proberen te slapen. Morgen nog meer stijgen dan vandaag!!!
